Τ' ἀνθισμένο πέλαγο καὶ τὰ βουνά στὴ χάση τοῦ φεγγαριοῦ / ἡ μεγάλη πέτρα κοντὰ στὶς ἀραπο- συκιές καὶ τ' ἀσφοδίλια / τὸ σταμνί ποὺ δὲν ἤθελε νὰ στερέψει στὸ τέλος τῆς μέρας / καὶ τὸ κλειστό κρεββάτι κοντὰ στὰ κυπαρίσσια καὶ τὰ μαλλιά σου / χρυσᾶ∙ τ' ἄστρα τοῦ Κύκνου κι ἐκεῖνο τ' ἄστρο ὁ Ἀλδεβαράν.

Κράτησα τὴ ζωή μου κράτησα τὴ ζωή μου ταξιδεύοντας / ἀνάμεσα στὰ κίτρινα δέντρα κατὰ τὸ πλάγιασμα τῆς βροχῆς / σὲ σιωπηλὲς πλαγιὲς φορτωμένες μὲ τὰ φύλλα τῆς ὀξιᾶς, / καμμιὰ φωτιά στὴν κορυφή τους∙ βραδιάζει. / Κράτησα τὴ ζωή μου∙ στ' ἀριστερό σου χέρι μιὰ γραμμή / μιὰ χαρακιά στὸ γόνατό σου, τὰχα νά ὑπάρχουν / στὴν ἄμμο τοῦ περασμένου καλοκαιριοῦ τὰχα / νὰ μένουν ἐκεῖ ποὺ φύσηξε ὁ βοριᾶς καθὼς ἀκούω / γύρω στὴν παγωμένη λίμνη τὴν ξένη φωνή. / Τὰ πρόσωπα ποὺ βλέπω δὲ ρωτοῦν μήτε ἡ γυναῖκα / περπατῶντας σκυφτἠ βυζαίνοντας τὸ παιδί της. / Ἀνεβαίνω τὰ βουνά∙ μελανιασμένες λαγκαδιές ὁ χιονισμένος / κάμπος, ὣς πέρα ὁ χιονι- σμένος κάμπος, τίποτε δὲ ρωτοῦν / μήτε ὁ καιρός κλειστὸς σέ βουβὰ / ἐρμοκλήσια μήτε / τὰ χέρια ποὺ ἀπλώνουνται γιὰ νὰ γυρέψουν, κι οἱ δρόμοι. / Κράτησα τὴ ζωή μου ψιθυριστά μέσα στὴν ἀπέραντη σιωπὴ / δὲν ξέρω πιὰ νὰ μιλήσω μήτε νὰ συλλογισθῶ∙ ψίθυροι / σὰν τὴν ἀνάσα τοῦ κυπαρισσιοῦ τὴ νύχτα ἐκείνη / σὰν τὴν ἀνθρώπινη φωνή τῆς νυχτερινῆς θάλασσας στὰ χαλίκια / σὰν τὴν ἀνάμνηση τῆς φωνῆς σου λέγοντας εὐτυχία. / Κλείνω τὰ μάτια γυρεύοντας τὸ μυστικὸ συναπάντημα τῶν νερῶν / κάτω ἀπ' τὸν πάγο τὸ χαμογέλιο τῆς θάλασσας τὰ κλειστὰ πηγάδια / ψηλαφῶντας μὲ τὶς δικές μου φλέβες τὶς φλέβες ἐκεῖνες ποὺ μοῦ ξεφεύγουν / ἐκεῖ ποὺ τελειώ- νουν τὰ νερολούλουδα κι αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος / ποὺ βηματίζει τυφλός πάνω στὸ χιόνι τῆς σιωπῆς. / Κράτησα τὴ ζωή μου, μαζί του, γυρεύοντας τὸ νερό ποὺ σ' ἀγγίζει / στὰλες βαρειές πάνω στὰ πράσινα φύλλα, στὸ πρόσωπό σου / μέσα στὸν ἄδειο κῆπο, στὰλες στὴν ἀκίνητη δεξαμενὴ / βρίσκοντας ἕναν κύκνο νεκρό μέσα στὰ κάτασπρα φτερά του, / δέντρα ζωντανά καὶ τὰ μάτια σου προσηλωμένα.

Ὁ δρόμος αὐτὸς δέν τελειώνει δέν ἔχει ἀλλαγή, ὅσο γυρεύεις / νὰ θυμηθεῖς τὰ παιδικά σου χρόνια, ἐκείνους που ἔφυγαν / ἐκείνους ποὺ χάθηκαν μέσα στὸν ὕπνο τοὺς πελαγίσιους τὰφους, / ὅσο ζητᾶς τὰ σώματα ποὺ ἀγάπησες νὰ σκύψουν / κάτω ἀπὸ τὰ σκληρά κλωνάρια τῶν πλατὰνων ἐκεῖ / ποὺ στὰθηκε μιὰ ἀχτίδα τοῦ ἥλιου γυμνωμένη / καὶ σκίρτησε ἕνας σκύλος καὶ φτεροκόπησε ἡ καρδιά σου, / ὁ δρόμος δέν ἔχει ἀλλαγή∙ κράτησα τὴ ζωή μου.

Τὸ χιόνι / καὶ τὸ νερό παγωμένο στὰ πατήματα τῶν ἀλόγων.

- - - - - - - - - - - - - - - * - - - -

Τὸ φύλλο τῆς λεύκας

Ἔτρεμε τόσο ποὺ τὸ πῆρε ὁ ἄνεμος
ἔτρεμε τόσο πῶς νὰ μήν τὸ πάρει ὁ ἄνεμος
πέρα μακρυά
μιὰ θάλασσα
πέρα μακρυά
ἕνα νησί στὸν ἥλιο
καὶ τὰ χέρια σφίγγοντας τὰ κουπιά
πεθαίνοντας τὴν ὥρα ποὺ φάνηκε τὸ λιμάνι
καὶ τὰ μάτια κλειστά
σὲ θαλασσινές ἀνεμῶνες…

Ἔτρεμε τόσο πολύ
τὸ ζήτησα τόσο πολύ
στὴ στέρνα μὲ τοὺς εὐκαλύπτους
τὴν ἄνοιξη καὶ τὸ φθινόπωρο
σ' ὅλα τὰ δάση γυμνά
θεέ μου τὸ ζήτησα!

- - - - - - - - - - - - - - - * - - - -

Ἀλληλεγγύη

Εἶναι ἐκεῖ – δέν μπορῶ ν' ἀλλάξω –
μὲ δυό μεγάλα μάτια πίσω ἀπ' τὸ κῦμα
ἀπὸ τὸ μέρος ποὺ φυσᾶ ὁ ἀγέρας
ἀκολουθῶντας τὶς φτεροῦγες τῶν πουλιῶν
εἶναι ἐκεῖ μὲ δυό μεγάλα μάτια
μήπως ἄλλαξε κανείς ποτέ του;

Τί γυρεύετε; Τὰ μηνύματά σας
ἔρχουνται ἀλλαγμένα ὢς τὸ καράβι
ἡ ἀγάπη σας γίνεται μῖσος
ἡ γαλήνη σας γίνεται ταραχή
καὶ δέν μπορῶ νὰ γυρίσω πίσω
νὰ ἰδῶ τὰ πρόσωπά σας στ' ἀκρογιάλι.

Εἶναι ἐκεῖ τὰ μεγάλα μάτια
κι ὅταν μένω καρφωμένος στὴ γραμμή μου
κι ὅταν πέφτουν στὸν ὁρίζοντα τ' ἀστέρια
εἶναι ἐκεῖ δεμένα στὸν αἰθέρα
σὰ μιὰ τύχη πιὸ δική μου ἀπ' τὴ δική μου.

Τὰ λόγια σας συνήθεια τῆς ἀκοῆς
βουίζουν μέσα στὰ ξάρτια καὶ περνᾶνε –
μήπως πιστεύω πιὰ στὴν ὕπαρξή σας
μοιραῖοι σύντροφοι, ἀνυπόστατοι ἴσκιοι.

Ἔχασε πιὰ τὸ χρῶμα αὐτός ὁ κόσμος
καθὼς τὰ φύκια στ' ἀκρογιάλι τοῦ ἄλλου χρόνου
γκρίζα ξερά καὶ στὸ ἔλεος τοῦ ἀνέμου

ἕνα μεγάλο πέλαγο δυό μάτια
εὐκίνητα καὶ ἀκίνητα σὰν τὸν ἀγέρα
καὶ τὰ πανιά μου ὅσο κρατήσουν, κι ὁ θεός μου.

- - - - - - - - - - - - - - - * - - - -

Πρωὶ

Ἄνοιξε τὰ μάτια καὶ ξεδίπλωσε
τὸ μαῦρο πανί πλατιά καὶ τέντωσέ το
ἄνοιξε τὰ μάτια καλά στύλωσε τὰ μάτια
προσηλώσου προσηλώσου τώρα ξέρεις
πὼς τὸ μαῦρο πανὶ ξεδιπλώνεται
ὄχι μέσα στὸν ὕπνο μήτε μέσα στὸ νερὸ
μήτε σὰν πέφτουνε τὰ βλέφαρα ρυτιδωμένα
καὶ βουλιάζουνε λοξά σὰν τὰ κοχύλια,
τώρα ξέρεις πὼς τὸ μαῦρο δέρμα τοῦ τυμπάνου
σκεπάζει ὁλόκληρο τὸν ὁρίζοντά σου
ὅταν ἀνοίξεις τὰ μάτια ξεκούραστος, ἔτσι.
Ἀνάμεσα στὴν ἰσημερία τῆς ἄνοιξης καὶ τὴν ἰσημερία
- - - - - - τοῦ φθινοπώρου
ἐδῶ εἰναι τὰ τρεχάμενα νερὰ ἐδῶ εἰναι ὁ κῆπος
ἐδῶ βουίζουν οἱ μέλισσες μὲς στὰ κλωνάρια
καὶ κουδουνίζουνε στ' αὐτιὰ ἑνὸς βρέφους
καὶ ὁ ἥλιος νά! καὶ τὰ πουλιά τοῦ παραδείσου
ἕνας μεγάλος ἥλιος πιὸ μεγάλος ἀπ' τὸ φῶς.

- - - - - - - - - - - - - - - * - - - -